ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ vs ΕΚΟΥΑΔΟΡ

   Ενώ βρισκόμαστε σε μια εποχή που η ενημέρωση είναι άπειρη και η εύρεση πληροφοριών αρκετά έως πολύ εύκολη, απορώ γιατί συνεχίζουμε να μένουμε ανενημέρωτοι και δεν προσπαθούμε να μαθαίνουμε από τα παραδείγματα άλλων που έχουν ήδη περάσει μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που εμείς βρισκόμαστε τη δεδομένη στιγμή…
   Αυτή τη σκέψη έκανα διαβάζοντας το σπουδαίο βιβλίο του John Perkins «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» που μέσα σε άλλα, παραθέτει ένα παράδειγμα για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του Εκουαδόρ που μου έφερε στο μυαλό, την γνωστή, ελπίζω ,σε όλους μας υπόθεση των μεταλλείων χρυσού της Χαλκιδικής και την έκβαση που μπορεί να έχει ένα τέτοιο έργο στη χώρα μας…
Βέβαια ,σίγουρα υπάρχουν και άλλα πολλά παρόμοια παραδείγματα ανά τον κόσμο που ο καθένας μπορεί και οφείλει να ψάξει και μετά να κρατήσει και την ανάλογη στάση απέναντι σε αυτό το τόσο λεπτό και άκρως σημαντικό θέμα ….

   Παραθέτω απόσπασμα από το προαναφερθέν βιβλίο:

«Το 1968, η Texaco μόλις είχε ανακαλύψει κοιτάσματα πετρελαίου στην περιοχή του Αμαζονίου που ανήκε στο Εκουαδόρ.[…] Τεράστιες εκτάσεις τροπικών δασών έχουν χαθεί, ιαγουάροι και σπάνια είδη παπαγάλων έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, τρεις ντόπιοι πολιτισμοί έχουν οδηγηθεί στα όρια του αφανισμού και παρθένα ποτάμια έχουν μετατραπεί σε φλεγόμενους βόθρους.[…] κατά την περίοδο 1971-1992, ο πετρελαϊκός κολοσσός άδειαζε σε ανοιχτές τρύπες και σε ποτάμια πάνω από τέσσερα εκατομμύρια γαλόνια τοξικών λυμάτων την μέρα, νερό μολυσμένο με πετρέλαιο, βαρέα μέταλλα και καρκινογόνες ουσίες και άφησε πίσω της σχεδόν 350 ανοικτά πηγάδια γεμάτα λύματα, τα οποία εξακολουθούν να φέρνουν τον θάνατο σε ανθρώπους και ζώα[…]
Το Εκουαδόρ βρίσκεται σήμερα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εκείνη στην οποία βρισκόταν πριν έρθει σε επαφή με τα θαύματα της σύγχρονης οικονομίας, του τραπεζικού συστήματος και της δομικής μηχανής. Από το 1970 και μετά, κατά την περίοδο γνωστή κατ΄ ευφημισμών ως « Πετρελαϊκή Έκρηξη», το επίσημα καταγεγραμμένο επίπεδο ανέχειας ανέβηκε από το 50 στο 70 τοις εκατό, η υποαπασχόληση και η ανεργία από το 15 στο 70 τοις εκατό και το δημόσιο χρέος από τα 240 εκατομμύρια δολάρια στα 16 δισεκατομμύρια. Ταυτόχρονα ,το ποσοστό του εθνικού εισοδήματος που αντιστοιχεί στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού έπεσε από το 20 στο 6 τοις εκατό.[…]
Εξαιτίας των έργων που κατασκευάστηκαν ,το Εκουαδόρ πνίγεται στα εξωτερικά χρέη και είναι αναγκασμένο να διαθέτει ένα τεράστιο κομμάτι του εθνικού του εισοδήματος για την εξόφλησή τους ,αντί να χρησιμοποιεί τα κεφάλαια αυτά για να βοηθήσει τα εκατομμύρια των πολιτών του που και επίσημα πλέον έχουν περάσει σε επικίνδυνο επίπεδο ανέχειας. Ο μόνος τρόπος για να ανταπεξέλθει η χώρα στις οικονομικές υποχρεώσεις προς τους δανειοδότες της, είναι να πουλήσει τα τροπικά της δάση στις εταιρίες πετρελαίου. […]
Από κάθε 100 δολάρια αργού πετρελαίου που βγαίνει από τα τροπικά δάση του, οι εταιρείες παίρνουν τα 75. Από τα 25 δολάρια που απομένουν, τα τρία τέταρτα αναγκαστικά πηγαίνουν στην εξόφληση του εξωτερικού χρέους. Το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο ένα τέταρτο καλύπτει έξοδα στρατού και κυβέρνησης, έτσι ώστε για την υγεία, την παιδεία και τα προγράμματα βοήθεια προς τους φτωχούς να μην απομένουν παρά 2,5 περίπου δολάρια. Ανά 100 δολάρια λοιπόν αξίας πετρελαίου που αποσπάται από το υπέδαφος του Αμαζονίου, λιγότερα από 3 δολάρια φτάνουν στους ανθρώπους που τα έχουν περισσότερο ανάγκη, σε εκείνους δηλαδή των οποίων οι ζωές έχουν δυσκολευτεί σε αβάσταχτο βαθμό από τα φράγματα, τις γεωτρήσεις και τους αγωγούς ,σε εκείνους που πεθαίνουν από έλλειψη τροφής και πόσιμου νερού.[…]»

niwatori