ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΦΩΤ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΤΟΓΛΟΥ
Οι περισσότεροι καταφθάνουν αρκετή ώρα πριν το συσσίτιο προκειμένου να συναντηθούν και να μιλήσουν.Το συσσίτιο στην εκκλησία των Αγίων Πάντων μοιράζεται λίγο μετά τις εντεκάμισι το πρωί. Ηδη από τις έντεκα αρχίζουν να μαζεύονται οι πρώτοι. Κάποιοι περιμένουν καθισμένοι στα παγκάκια έξω από την εκκλησία και ορισμένοι παίρνουν τη θέση τους στην ουρά.
Οι περισσότεροι εξηγούν πως, αν και έχουν συνηθίσει τη θέση αυτήν, ποτέ δεν πρόκειται να συνηθίσουν το συναίσθημα του να περιμένεις για ένα πιάτο φάγητο.Μιλούν μεταξύ τους ασταμάτητα, περιμένοντας τις.... πόρτες ν' ανοίξουν. Αισθάνονται, όπως λένε οι ίδιοι, σαν μια οικογένεια που έχει 200 μέλη και μοιράζεται το καθημερινό μεσημεριανό φαγητό. «Μηδέν και μηδέν ίσον μηδέν. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε τίποτα», μονολογεί ένας ηλικιωμένος άνδρας, λίγο πριν ανοίξει η σιδερένια πόρτα.«Δεν έχουμε τίποτα»Ο 58χρονος Χρήστος είναι άνεργος εδώ και πέντε χρόνια. Πριν χάσει τη δουλειά του εργαζόταν ως οδηγός σε ένα φορτηγό. «Εβγαζα 40 ευρώ την ημέρα. Το αφεντικό μου αποφάσισε να προσλάβει έναν άλλον και να του δίνει 30 ευρώ κι έτσι με έδιωξε. Δε βρήκα τίποτε να κάνω όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είναι εύκολο. Πού να βρω δουλειά στα 58 μου χρόνια; Κανείς δε με παίρνει κι ούτε μπορώ να βγω στη σύνταξη. Εχω πάψει να ελπίζω, νιώθω ότι τίποτε δεν υπάρχει από εδώ και πέρα για μένα. Ζω με τη μάνα μου σε ένα σπίτι. Παίρνει μια αγροτική σύνταξη που φτάνει μόνο για το ρεύμα. Δε μ' αρέσει να έρχομαι εδώ και να περιμένω να φάω, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Αν είχα και παιδιά θα ήμουν καμένος. Πώς θα τα ζούσα;».
Η Μαρία από τη Γεωργία πηγαίνει καθημερινά στο συσσίτιο, αν και αισθάνεται άβολα με αυτό. Πριν από 11 χρόνια έχασε το σύζυγό της και από τότε ζει μαζί με το γιο της. «Επαιρνα μια αναπηρική σύνταξη, αλλά μου την έκοψαν. Παλιότερα δούλευα σε σπίτια. Ημουν καθαρίστρια. Ούτε ΙΚΑ είχα, ούτε ένσημα, τίποτα. Τώρα πια δεν υπάρχουν δουλειές για κανέναν. Πώς θα πληρώσω το φως και το νερό; Είμαι κατεστραμμένη. Η ζωή μου είναι πολύ δύσκολη. Δεν έχω τίποτα».Η Στέλλα παίρνει κάθε δυο μήνες ένα επίδομα αναπηρίας, το οποίο φτάνει περίπου τα 580 ευρώ. Κατάγεται κι αυτή από τη Γεωργία, ενώ στο σπίτι που είχε εκεί σήμερα ζουν κάποιοι άλλοι, οι οποίοι το κατέλαβαν. Η ίδια εξηγεί ότι αυτό έχει συμβεί με τα σπίτια πολλών μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα. «Δε μετάνιωσα που ήρθα εδώ. Σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τόσο χάλια, όπως και στη Γεωργία. Δε μ' αρέσει που δεν μπορώ να αγοράσω μόνη μου το φαγητό μου, αλλά τουλάχιστον δε ζητιανεύω, ούτε κλέβω. Εδώ είμαστε περίπου σαν οικογένεια. Ερχόμαστε νωρίτερα και μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες συζητάμε. Δεν έχουμε κι άλλους ανθρώπους να λέμε για τα προβλήματά μας».
Περισσότεροι άστεγοι Οι εθελόντριες παρέχουν τις υπηρεσίες τους στο συσσίτιο εδώ και περίπου 40 χρόνια. Στην αρχή περίμεναν στην ουρά 30 με 40 άτομα την ημέρα. Σήμερα οι άνθρωποι αυτοί ξεπερνούν τους 200 και δεν είναι μονάχα ηλικιωμένοι, αλλά υπάρχουν πολλοί νέοι και παιδιά. Κάθε μέρα τούς παρέχεται ένα πλήρες γεύμα κι ένα φρούτο. Η Σταματία Κανδυλιάρη εργάζεται ως εθελόντρια στο συσσίτιο από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του. «Είμαστε πέντε γυναίκες καθημερινά. Εγώ έρχομαι από τις επτά το πρωί και μαγειρεύω. Η οικογένειά μου στηρίζει την επιλογή μου αυτήν. Οταν ήρθα εδώ τα παιδιά μου ήταν μωρά και σήμερα έχω αποκτήσει εγγόνια», εξηγεί η κ. Κανδυλιάρη.
Η Κούλα Βασιλειάδου εργάζεται κι αυτή εθελοντικά επίσης από την αρχή της λειτουργίας του συσσιτίου. «Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που οι ανθρωποι που ερχόντουσαν εδώ ήταν σχεδόν όλοι Ελληνες, ηλικιωμένοι που τους είχαν εγκαταλείψει τα παιδιά τους. Υπήρχαν, βέβαια, και κάποιοι, όχι πολλοί, που είχαν χάσει τη δουλειά τους και δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα», τονίζει η κ. Βασιλειάδου. Η ίδια εξηγεί πως σήμερα απευθύνονται στο συσσίτιο πολλοί άστεγοι, οι οποίοι μάλιστα έχουν αυξηθεί το τελευταίο διάστημα.
agelioforos.gr
αναρτήθηκε από AETOS Halkidikis
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου