Μια παρέα 16χρονων με ρώτησε να τους εξηγήσω με απλά λόγια ποιο είναι το πρόβλημα της χώρας και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί. Θεώρησα χρήσιμο να καταγράψω την απάντηση και να τη δημοσιεύσω στο σημερινό άρθρο, επειδή γνωρίζω ότι ενδιαφέρει πολλούς νέους αλλά και μεγαλύτερους να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Πριν από αυτό όμως, παραθέτω ένα σύντομο σχόλιο που ανήρτησε χθες κάποιος φίλος της στήλης στο διάλογο:
"Ποιος φταίει;
.
Οι ΔΥ και οι διορισμοί, προτιμούν να λένε οι φιλελεύθεροι (ζητούν μείωση του κράτους)
Τα λαμόγια και η φοροδιαφυγή, προτιμούν να λένε οι σοσιαλιστές (ζητούν νέους φόρους)
Οι πολιτικοί και η διαφθορά, προτιμούν να λένε οι δεξιοί (ζητούν κάθαρση)
Οι τραπεζίτες και η τοκογλυφία, προτιμούν να λένε οι αριστεροί (ζητούν επανάσταση)
Μία πραγματικότητα για όλα τα γούστα, μια τραγωδία ανεξαρτήτως γούστου. Ή αλλιώς η τραγωδία των κοινών (tragedy of the commons)".
Κατά τη γνώμη της στήλης το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε μπορεί με απλά λόγια να περιγραφεί ως εξής:
Ας υποθέσουμε ότι είμαστε μια πολυμελής οικογένεια, όπου εκτός των δυο γονέων και δυο παιδιών, μετέχουν και τρία αδέρφια των γονιών, δυο ξαδέρφια και δυο παππούδες. Το σύνολο επτά σε παραγωγική ηλικία και τέσσερα άτομα σε μη παραγωγική (δυο παιδιά συν δυο παππούδες).
Η πηγή εισοδήματος της οικογένειας είναι μία: η εργασία κάποιων μελών της. Των τεσσάρων συγκεκριμένα. Από εκεί πληρώνονται όλα τα έξοδα διαβίωσης: Τα τρόφιμα, τα ρούχα, οι συντάξεις των παππούδων το χαρτζιλίκι των παιδιών, αλλά και κάποιες αμοιβές των υπόλοιπων τριών μελών που ασχολούνται με τα του νοικοκυριού, καθώς κάποια μέλη ασχολούνται με το μαγείρεμα, την καθαριότητα τις επισκευές, το λαχανόκηπο κλπ.
Έστω ότι η οικογένεια αυτή αθροίζει μηνιαία έσοδα 100 ευρώ και τα έξοδα είναι 150 ευρώ.
Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να βρει μια λύση, γιατί ούτε η τράπεζες δέχονται να την δανείζουν άλλο, ούτε οι μπακάληδες να δίνουν βερεσέ...
Σε κάθε οικογενειακό συμβούλιο το πρώτο πράγμα που θα συζητούσαν είναι να βρουν τρόπους να μειώσουν τα έξοδα και να αυξήσουν τα έσοδα.
Αύξηση των εσόδων σημαίνει είτε να εργαστούν και εκτός οικίας και κάποιοι από τους τρεις που φέρνουν εισόδημα, είτε να πιάσουν και μια δεύτερη ή τρίτη δουλειά οι τέσσερις που εργάζονται.
Μείωση των εξόδων σημαίνει ότι τα 150 ευρώ πρέπει να πέσουν κάτω από τα 100. Ήτοι, να μηδενιστεί το έλλειμμα. Αυτό σημαίνει όμως περικοπές σε συντάξεις, χαρτζιλίκια και λοιπά έξοδα διαβίωσης.
Μια μέση εφικτή λύση είναι κάπου στη μέση. Δηλαδή, αύξηση των εσόδων και μείωση των εξόδων.
Κατά συνέπεια κάποιοι που απασχολούνται στα οικοκυρικά (το δημόσιο τομέα) να βγουν στην αγορά εργασίας ώστε να συνεισφέρουν στην αύξηση των εσόδων.
Στη οικονομική διάλεκτο οι παραπάνω επιλογές, ονομάζονται δημοσιονομική εξυγίανση και ανάπτυξη. Στην Ελλάδα έχουμε 4 εκατομμύρια άτομα που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα και κάτι λιγότερο από 1 εκατ. άτομα στο δημόσιο. Πολιτικά, οι μη προνομιούχοι είναι ισχυρότεροι καθώς και αριθμητικά είναι περισσότεροι.
Απλά οι προνομιούχοι αντλούν και διατηρούν τα προνόμια γιατί είναι καλύτερα οργανωμένοι με τους πελατειακούς δεσμούς των συνδικάτων και των κομμάτων.
Αυτό είναι το μοντέλο που χρεοκόπησε και δεν τολμούν να μεταρρυθμίσουν οι πολιτικοί. Αλλά, καθώς η έλλειψη χρημάτων (δανεικών) πλέον σημαίνει στάση εμπορίου, οι επιλογές παράτασης στενεύουν απελπιστικά.
Για τούτο η αισιοδοξία μας για καλύτερες μέρες...
Κάποιος που δεν έχει μάθει να εργάζεται ίσως στη αρχή δυσκολευτεί. Όπως και κάποιος που δεν πληρώνει τους φόρους του...
Αλλά αν ρωτήσει τους άλλους που εργάζονται χρόνια, θα διαπιστώσει ότι είναι φυσιολογικό, όπως φυσιολογικό είναι να αλλάξεις δουλειά ή να χάνεις τη δουλειά για κάποιο διάστημα.
Για έναν υγιή χαρακτήρα, δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση από το να ξέρει ότι τα χρήματα που κερδίζει τα δικαιούται κι ότι η επιχείρηση θα χάσει περισσότερα αν για οποιονδήποτε λόγο διακόψει τη συνεργασία μαζί του. Τα λοιπά που διαβάζω δεξιά και αριστερά για συνομωσίες, αρετές τις μονιμότητας των ΔΥ, κατά τη γνώμη μου αποτελούν προσπάθεια κάποιων να κρυφτούν από το εαυτό τους... για πόσο όμως ακόμη;
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου