Ο Πάγκαλος, ο Σαμαράς, και εσχάτως ο Μητσοτάκης αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις επίδειξης μιας …αξιοζήλευτης «φιλαληθείας» ενίοτε συνοδευμένης με μπόλικη δόση πρόκλησης. Από κοντά και ο Γιούνκερ που με τις γνωστές πρόσφατες δηλώσεις του «αποκάλυψε» ότι τα ευρωπαϊκά κράτη γνώριζαν προ πολλού και λεπτομερώς την οικονομική κατάσταση του ελληνικού κράτους.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Μα είναι απλό. Από την μια γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κοινωνική κατακραυγή δεν είναι απλά καθολική, αλλά και αυξανόμενη. Από την άλλη γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι κάθε σοβαρή αναδιανομή της πίττας αφήνει αρκετά «παράθυρα» ανοικτά όσον αφορά τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς. Άλλο αρκετά όμως και άλλο όλα τα «παράθυρα»…
Εκτός αυτού κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να παραχωρήσει σε κανέναν τη δυνατότητα να παρουσιάζεται, έστω και στα αστεία αυτή την στιγμή, ως άσπιλος και αμόλυντος επειδή «έτυχε» να παραμείνει στην ναφθαλίνη ή να είχε την πρόνοια να μην εκτεθεί και τόσο ανοικτά. Κανείς, λοιπόν, δεν αναγνωρίζει σε κανέναν τον δικαίωμα του ανίδεου. Ξαφνικά όλοι ξεχειλίζουν από ντομπροσύνη για να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω τους για να ενδιαφερθεί έστω και λίγο να τους ακούσει ο οποιοσδήποτε.
Το ξαναλέμε, λοιπόν, η πίττα χωρίστηκε σε πολύ περισσότερα κομμάτια: τρία για τον πρώην Συριζα, τρία για την ΝΔ αν συνυπολογίσουμε το υπό προϋποθέσεις επερχόμενο Μπακογιανέικο κόμμα και έρχεται και η σειρά του Πασοκ,.
Όσο για το «απόρθητο» κάστρο του Περισσού, ένας Λένιν και ένας Στάλιν μόνο ξέρουν με τί τρόπο θα ακολουθήσει τις εξελίξεις μαζί με το υπόλοιπο κοινοβουλευτικό σινάφι.
Και για να μην ξεχνιόμαστε. Η πολιτική, απ’ όποιον κι αν ασκείται, ήταν και παραμένει η τέχνη της εξαπάτησης. Οπότε η επιχείρηση εξαπάτησης, γι’ αυτήν την περίοδο, φαίνεται ότι μόλις τώρα αρχίζει…
Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου